Οι προσευχές στο Ιερό Κελλί Οσίου Γεροντίου Αγιαννανίτη
Ο Άγιος Γερόντιος, ιδρυτής του κελλιού, έζησε κατά τον 13ο αιώνα. Αρχικά, ήταν ηγούμενος της αρχαίας μονής Βουλευτηρίου, η οποία βρισκόταν στη νότια ακτή της χερσονήσου του Άθω. Η μονή ήταν τοποθετημένη κοντά στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεχόταν συχνά επιθέσεις από πειρατές. Μετά από αλλεπάλληλες επιδρομές, οι μοναχοί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την τοποθεσία εκείνη, καταφεύγοντας σε περισσότερο απότομες πλαγιές της χερσονήσου του Άθω. Έτσι ιδρύθηκε η σκήτη της Αγίας Άννας, η οποία διατηρείται έως σήμερα.
Έχοντας ανάγκη από μεγαλύτερη απομόνωση, ο Άγιος Γερόντιος εγκαταστάθηκε, μαζί με έναν μαθητή του, σε έναν απότομο βράχο, τοποθετημένο ακόμη ψηλότερα από τη σκήτη. Έχτισε εκεί ένα κελλί και ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Άγιο Μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα. Όταν ο μαθητής του, ανίκανος να αντέξει τις κακουχίες που του επέβαλλε το άγριο τοπίο, την έλλειψη νερού και τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης, θέλησε να επιστρέψει στην αδελφότητα, ο άγιος τον παρότρυνε να κάνει υπομονή. Προσευχήθηκε, ακόμη, στην Παναγία για να τον στηρίζει και να τον ενισχύει στο έργο του. Η Θεοτόκος εμφανίστηκε, τότε, στον ύπνο του και του αποκάλυψε ένα μέρος ακριβώς πάνω από το κελλί τους. Εκεί υπήρχε μια σπηλιά με μια μικρή πηγή καθαρού νερού, η οποία θα εξυπηρετούσε τις καθημερινές τους ανάγκες.
Θέλοντας να τιμήσει την Παναγία και το θαύμα που επιτελέστηκε, ο υποτακτικός του γέροντα αποφάσισε να δημιουργήσει έναν κήπο με λαχανικά. Ωστόσο, η πηγή γρήγορα στέρεψε. Ο Άγιος Γερόντιος κατάλαβε πως το νερό αυτό τους είχε δοθεί για να απαλύνουν τη δίψα τους, όχι όμως για να το εκμεταλλεύονται σε κοσμικές δραστηριότητες, που αποσπούσαν την προσοχή τους από την προσευχή. Οι δύο μοναχοί συνέχισαν να αναζητούν νερό, έως ότου τελικά ανακάλυψαν την ύπαρξή του, σκάβοντας ένα βαθύ πηγάδι περίπου 50 μέτρων. Εδώ και πολλούς αιώνες, οι κάτοικοι του κελλιού εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το νερό αυτό, εξασφαλίζοντας τις ανάγκες του καθημερινού τους βίου.
