Αδιαμφισβήτητη η επισήμανση του Αποστόλου Παύλου στην Α΄ Προς Κορινθίους επιστολή του. “Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, είναι μάταιη η πίστη μας”. Αυτή η υπέρβαση των φυσικών νόμων, αυτό το γεγονός που δεν θα μπορούσε να το συλλάβει ανθρώπινος νους, είναι το θεμέλιο της χριστιανικής πίστης.
Δεν είναι τυχαίο ότι, δεκαετίες τώρα, διάφοροι “επιστήμονες” προσπαθούν να ανακαλύψουν τα λείψανα του Ιησού, κάποιον μυστικό τάφο όπου δήθεν είναι θαμμένο το Σώμα Του. Αν το πετύχαιναν κάποτε αυτό, θα κατέρρεε η ουσία της πίστης των χριστιανών. Φυσικά, δεν έχουν ανακαλύψει ποτέ κάτι τέτοιο-ούτε πρόκειται βέβαια. Αντιθέτως, ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, απ’ όπου πραγματοποιήθηκε η Ανάστασή Του, είναι βέβαια τάφος κενός, όμως είναι η πηγή του θαύματος που συμβαίνει κάθε Μέγα Σάββατο, αυτού της Αφής του Αγίου Φωτός. Όλες οι προσπάθειες να αποδειχθεί ότι το Άγιο Φως της Αναστάσεως είναι απάτη, έχουν αποβεί άκαρπες. Στις πρόσφατες εργασίες αναστήλωσης του Μνημείου, οι επιστήμονες πολιτικοί μηχανικοί, που ανέλαβαν το έργο, δήλωσαν ότι “ο Τάφος είναι ζωντανός” και ότι τα ευρήματά τους από τον εκείνον τον τόπο συμφωνούν με τις ευαγγελικές διηγήσεις.
Αν λοιπόν ο Ιησούς Χριστός δεν είχε αναστηθεί, τότε θα παρέμενε στη συνείδηση των ανθρώπων σαν ένας εκπληκτικός διδάσκαλος, προφήτης ή φωτισμένος καθοδηγητής, που θα δίδασκε στους ανθρώπους το καλό. Δηλαδή, όπως ένας Σιντάρτα Γκαουτάμα (Βούδας), ένας Κομφούκιος, ένας Μαχάτμα Γκάντι.
Το γεγονός που συντάραξε συθέμελα τον κόσμο, είναι η Ανάσταση του Χριστού. Μία απόδειξη για αυτήν θα μπορούσε να θεωρηθεί η αφοσίωση των Αποστόλων Του μέχρι το τέλος. Όλοι-εκτός από τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (ακόμη κι αυτός είχε εξοριστεί στην Πάτμο)- πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο. Άλλον τον σταύρωσαν, άλλον τον έσφαξαν, άλλον τον έκαψαν ζωντανό. Ποια μπορεί να είναι η πηγή του θάρρους και της επιμονής τους, παρά μόνο η βεβαιότητά τους για την Ανάσταση του Διδασκάλου τους; Καμία άλλη πίστη στον κόσμο δεν μετράει εκατομμύρια μάρτυρες. Από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι και τον 21ο αιώνα, οι άνθρωποι που μαρτύρησαν για τον Χριστό, προσμένουν την αιώνια, την όντως ζωή, που προσφέρει ο Κύριος.
Η θεία φύση του Χριστού ήταν αδύνατο να υπομείνει το θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι αντίθετος στη φύση του Θεού. Υποτάχθηκε εκούσια στο θάνατο, αλλά μόνο προσωρινά, για να λυτρώσει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο από τη φθορά. Έτσι, κάθε άνθρωπος που ζει ενωμένος με τον Θεό, ζει από αυτή τη ζωή τη χαρά της Αναστάσεως. Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ χαιρετούσε όλο το χρόνο τους ανθρώπους με τη φράση “Χριστός Ανέστη χαρά μου”. Δεν μελαγχολεί ο άνθρωπος του Θεού, γιατί “όλα τώρα έχουν γεμίσει φως, ο ουρανός και η γη και τα καταχθόνια” (γ΄ ωδή του Πάσχα).
Η ζωή των χριστιανών δεν είναι θρησκεία, αλλά βίωμα, βεβαιότητα για την Βασιλεία του Θεού. Είναι βλασφημία να ονομάζουμε εμείς οι χριστιανοί τον Ιησού “Ιδρυτή θρησκείας”. Όχι. Ο Χριστός δεν δίδαξε μια νέα θρησκεία. Αυτό το έκαναν και το κάνουν άλλοι, επιτήδειοι ή ονειροπαρμένοι ή έστω αγαθοί με καλή προαίρεση, αλλά ημιτελείς άνθρωποι. Ο Χριστός είναι το τέλος των θρησκειών. Είναι η Αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Είναι ο σκοπός για τον οποίο δημιουργηθήκαμε. “Όποιος πιστεύει σε μένα, ακόμη κι αν πεθάνει, θα ζήσει”.
Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
