Με μεγάλη χαρά έγινε δεκτή από όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς η είδηση της αγιοκατάταξης της Οσίας Γερόντισσας Γαβριηλίας (Παπαγιάννη) από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στις 3 Οκτωβρίου 2023 έπειτα από την εισήγηση και τις σχετικές ενέργειες της Ιεράς Μητρόπολης Λέρου, Καλύμνου και Αστυπάλαιας.
Η κατά κόσμον Αυρηλία Παπαγιάννη γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 2 Οκτωβρίου 1897 σε εύπορη οικογένεια. Η μεγάλη της αδελφή Βασιλική τής διάβαζε καθημερινά ιστορίες από την Αγία Γραφή. Έτσι, τής ενέπνευσε την αγάπη για τον Χριστό και τον συνάνθρωπο.
Σπούδασε μετά το γυμνάσιο στην Γεωπονική Σχολή της Ελβετίας Estavayer Le Lace. Τα λουλούδια και η φύση την συνέπαιρναν κι ακόμη κι αυτά ζωντάνευαν με την παρουσία της , το χάδι της και τον γλυκό της λόγο.
Έπειτα έρχεται στην Θεσσαλονίκη το 1923 και παρακολουθεί ως ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή και με το πέρας των σπουδών της εργάζεται στην Αθήνα για ένα χρόνο σε ψυχιατρική κλινική. Επόμενος σταθμός είναι η Αγγλία όπου εργάζεται σε διάφορες δουλειές και παράλληλα βοηθάει απόρους και ασθενείς.
Το έτος 1954 μεταβαίνει στην Ινδία μετά από την κοίμηση της μητέρας της όπου αρχίζει το ιεραποστολικό έργο βοηθώντας τον πάσχοντα συνάνθρωπό της με ιδιαίτερη αγάπη και αφοσίωση για πέντε ολόκληρα χρόνια. Πρόκειται για μια απόφαση ορόσημο στην ζωή της.
Καθημερινά μελετά την Αγία Γραφή , προσεύχεται και διακονεί με απαράμιλλη αγάπη τους λεπρούς και αρρώστους που την αποκαλούν αδελφή Λίλα. Φροντίζει να μην έχει δικά της χρήματα αλλά ό,τι έρχεται να το διαθέτει για τους άλλους. Για τις δικές της ανάγκες πραγματικά αφήνεται στο Θεό ο οποίος με παράδοξο τρόπο φροντίζει για αυτήν, ώστε ακόμα να βρίσκονται χρήματα για τα ταξίδια που πραγματοποιούσε όταν την καλούσαν να μιλήσει για τον Χριστό! Πίστεψαν πολλοί άνθρωποι και βαπτίστηκαν, παρακινούμενοι από την ζωή και το λόγο της, χωρίς αυτή να επιδιώκει να ομιλεί στους άλλους για Αυτόν, εκτός αν την παρακαλούσαν.
Επόμενος σταθμός τα Ιμαλάια όπου ζει ασκητικά και με προσευχή, τόσο ώστε αργότερα να παραδέχεται και η ίδια πως «έζησα τον ησυχαστικό μοναχισμό χωρίς να τον γνωρίζω».
Κι ενώ η ζωή της κυλούσε πιστεύοντας πως κάνει το θέλημα του Θεού άκουσε φωνή αγγέλου που την παρότρυνε πως ήρθε η ώρα να γίνει μοναχή. Έτσι σε ηλικία 62 ετών πηγαίνει στη Βηθανία στους Αγίους Τόπους- πάλι με θαυμαστό τρόπο- για να μονάσει . Κι εκεί ξεχωρίζει για την αγάπη και την υπομονή της, όμως ο Θεός την ¨σπρώχνει¨ να συνεχίσει την ιεραποστολή κάνοντας ταξίδια και ομιλίες σε όλο τον κόσμο. Έπειτα από μια πάθηση στο αριστερό μάτι της πηγαίνει στην Αθήνα για να υποβληθεί σε επέμβαση όπου ξαναβρίσκει το φως της. Παραμένει στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας (την «νέα Ιερουσαλήμ» όπως έλεγε) και αλληλογραφεί και βοηθάει πολλούς ανθρώπους. Ακολουθεί η Αφρική και στη συνέχεια επιστρέφει στην Αθήνα στο σπίτι των Αγγέλων, όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της τέκνα γιατί έβρισκαν καθημερινά ανάπαυση και παρηγοριά. Έπειτα στην Αίγινα και τέλος στη Λέρο όπου κοιμήθηκε σε ηλικία 95 ετών το 1992 στις 28 Μαρτίου. Στην εξόδιο ακολουθία που έγινε για μεγαλόσχημη μοναχή παραβρέθηκε όλο το νησί , κλήρος και λαός. Στη συνείδηση των πιστών η γερόντισσα ήταν αγία. Το λείψανό της μετέδιδε ζωντάνια , το πρόσωπό της έλαμπε και η αίσθηση όλων ήταν Αναστάσιμη.
Αξίζει να αναφερθεί κι ένα περιστατικό της ζωής της, όταν ένας ξένος ιεραπόστολος την χαρακτήρισε κακή χριστιανή γιατί δεν γνώριζε τις Ινδικές διαλέκτους παρά μόνο μιλούσε Αγγλικά. Εκείνη του απάντησε πως ξέρει μόνο 5 διαλέκτους : η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη το άγγιγμα , η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη!
Την ευχή της να έχουμε!
